آیت الله العظمی سید عبدالله شیرازی از مراجع بزرگ تقلید از حامیان امام و مبارزان با رژیم پهلوی بود. او که در خطه جنوب همراه پدر بزرگوارش با نفوذ بریتانیا جنگیده بود به مدت شش ماه از طرف حکومت تبعید شد و در طی این سال ها روحیه شجاعت و استقامت در وجود ایشان شکل گرفت. وی در سال ۱۳۳۳ برای طی مدارج عالی تحصیل راهی نجف شد و در محضر آیات سید ابوالحسن اصفهانی، میرزای نائینی و آقا ضیاء الدین عراقی تلمذ کرد تا اینکه پس از ۱۰ سال به زادگاه خود بازگشت و در بسط عوم حوزوی و تأسیس مدارس کوشید. در دوران رضا‌شاه و در عصر مبارزه با شعائر اسلامی، وی از شیراز به قم رفت و پس از مذاکره با آیت الله حائری درباره کشف حجاب خواستار پیگیری و ممانعت از این امر شد. ایشان در جریان حمله رژیم به مسجد گوهرشاد در آنجا حضور داشت و توسط عمال رژیم ستگیر شد. از آن پس به نجف رفت و در آنجا اقامت کرد.
با شروع نهضت اسلامی امام خمینی (ره) وی در حمایت از نهضت اعلامیه ای علیه تصویب لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی صادر کرد. پس از آن در جریان حمله به فیضیه نیز این فاجعه را به علمای ایران گوشزد کرد و در جریان قیام ۱۵ خرداد بیانیه مفصلی پیرامون حکومت ضد دینی شاه خطاب به ملت ها و دولت های مسلمان صادر کرد. آیت الله شیرازی علاوه بر مسائل ایران به سرنوشت سایر نقاط جهان اسلام نیز حساسیت نشان می داد. ایشان تجاوزات صهیونیسم را به مسلمانان در اقصی نقاط جهان محکوم کرده و تلگراف هایی به سران رژیم در اعتراض به همکاری رژیم پهلوی با رژیم اشغالگر قدس مخابره می کرد. ایشان در حین پیروزی انقلاب اسلامی نیز در اعتراض به کشتار مردم در وقایع مختلف به رژیم اعتراض نمود و اعلامیه هایی صادر کرد و پس از پیروزی انقلاب نیز با حساسیت خاص یک مرجع دینی روند امور انقلاب و نظام را پیگیری می نمود. مجموعه حاضر شامل اعلامیه ها و نامه های آیت الله شیرازی است که هر کدام از آن ها در جای خود سندی تاریخی محسوب می شود و گوشه ای از تاریخ نهضت اسلامی و انقلاب اسلامی را روشن می کند».
